Solo albums van pianisten zijn in de jazz natuurlijk heel gangbaar, maar als het om andere instrumentalisten gaat wordt het zeldzamer. Art Blakey deed het op drums, Wadada Leo Smith op trompet, Sonny Rollins op tenorsaxofoon en bij nader onderzoek bleken er ook tientallen solo albums van bassisten te zijn, hetgeen mij een beetje verbaasde en mijn uitgangspunt van de zeldzaamheid was verdwenen. Het iconische ECM label brengt regelmatig solo albums uit, dus ook daarin is dit album geen witte raaf, het feit dat Mr. ECM oftewel Manfred Eicher zelf contrabassist was, speelt waarschijnlijk ook een rol in de totstandkoming van dit album. In eerste instantie sta je toch wat gereserveerd tegenover een solo album van een instrument dat toch doorgaans bekend staat als ritme instrument, maar bij iemand met de status van Marc Johnson ligt dat toch een ietwat anders. Met zijn enorme souplesse en bijna vocale zeggingskracht weet hij de luisteraar uitermate te boeien en de muziek heel invoelbaar te maken.

Johnson is vooral bekend als bassist van het quartet Bass Desires met Bill Frisell en John Scofield op gitaar en Peter Erskine op drums. Maar hij maakte naam als lid van het beroemde Bill Evans Trio uit de late jaren ’70 en veel composities uit die tijd zijn ook te horen op dit album. “Nardis” van Miles Davis werd bij Bill Evans al gebruikt met een leidende rol voor de bassist en ook “Freedom Jazz Dance” van Eddie Harris stond op de playlist van Evans, hier is het de opener van het album, ook “Love Theme from Spartacus” van Alex North was een vast onderdeel van Evans en is hier ook te horen. “Samurai Fly” is een bewerking van Johnson’s eigen Samurai Hee-Haw van het eerste album van Bass Desires. Op dit nummer bewijst Johnson zijn technische vaardigheid door samen te spelen met zijn eigen overdubs, een spoor is pizzicato terwijl de anderen gestreken zijn, het levert een bewonderingswaardig muzikaal werk op waarvan het echt genieten is.

Een van de hoogtepunten vormt het nummer “And strike each tuneful string” geïnspireerd op fieldrecordings uit Burundi uit de jaren ’60 die Johnson hoorde, op enkele nummers werd er gespeeld op de Inanga, een hol stuk hout bespannen met runderpesen, het resultaat op “Overpass” is een spannend en intrigerend muziekstuk. Al bij al een geslaagd album in de lange reeks solo werkstukken op ECM vooral op contrabas. Een van die albums Emerald Tears van Dave Holland uit 1977 vormde de inspiratie voor Johnson om aan dit album te beginnen. Het werd opgenomen in 2018 in Sao Paulo in Brazilië.

Jan van Leersum.